Hukuk fakültesinden dört senede mezun olan hayatından dört sene, beş yılda mezun olan yalnızca bir sene kaybeder.

Muzicons.com
Hayatımda yepyeni bir başlangıç...

İnsan hayatındaki dönüm noktalarının bazılarını o anı yaşarken fark etmez. Aradan zaman geçtiğinde geçmişini gözden geçirme fırsatı bulabilirse,  görür değişimin başladığı noktaları. Bazı dönüm noktalarını ise görmezden gelmek mümkün değildir, bütün hücrelerinde hissedersin.

Yıl 2004. Üniversite sınavından oldukça iyi bir puan almışım, aklımda okumak istediğim bölüm hakkında en ufak bir tereddüt bile yok: "İstanbul'da hukuk okumak istiyorum." Ama hangi üniversitede ona bir türlü karar veremiyorum. Annem ve babam ile okulları geziyoruz, öğrencilerle, hocalarla görüşüyoruz, İstanbul Üniversitesi mi, Bilgi Üniversitesi mi? İkisinin avantajlarını ve dezavantajlarını tartıyoruz.

En son noktayı babam koyuyor: "Kızım İstanbul Üniversitesi'nde okursan, okula vereceğim parayla seni her sene yurtdışında bir dil kursuna veya sertifika programına yollarım." diyor. Adı gibi biliyor neyi seçeceğimi. Aynısını yıllar yıllar önce de yapmıştı. Anadolu Lisesi sınavlarından önce... Benim zamanımda anadolu lisesi sınavlarına ilkokuldan mezun olununca girilirdi. Benim sınava gireceğim yıl bir yayla evi inşaa ediyordu, kendisine de üst kata bir tavanarası çalışma odası yapmıştı, okuduğum romanlardan mı etkilendim nedir benim de bir tavanarası takıntım vardı. "Anadolu Lisesi'ni kazan, tavanarası senindir" dedi, kazandım, yaklaşık altı yıl da tavanarasındaki köşkümün sefasını sürdüm.

Üniversitede de aynısı oldu. İstanbul Üniversitesi'ni seçtim, babam da interrail, work&travel, Cambridge'te değişim ve çeşitli sertifika programları finansörlüğümü üstlenerek sözünü tuttu. Maddi açıdan sıkışık olduğu dönemlerde bile...

Hukuk fakültesine başladığım ilk yıl İstanbul Üniversitesi için çok iyi bir not ortalaması tutturmuştum. Kafam hukuka basıyordu. Yazmak ve okumak. Şu hayatta sevmekten hiç vazgeçmediğim iki şey bunlar olmasının büyük payı vardı galiba. Ders notu fotokopisi çektirmek için bir arkadaşımla Taksim'de buluşup, bir pasajda fotokopici ararken, bir piercing vitrini yüzünden fotokopi çektirmeyi unutup, göbeğimi deldirmişliğim bile var. O sınavdan 100 almış olmam da benim hukuk fakültesi dönemimin bir efsanesidir, göbeğimizde beynimizle alakalı bir çakra mı var diye düşünürüm. :)


Gelgelelim daha sonra, gerek 18 yaşına basmanın, gerek ailemden ayrı yaşamanın, İstanbul'un sayısız etkinliklerinin, gerek gittiğim ülkelerde görüp etkilendiğim şeylerin etkisiyle hukuk fakültesi hayatımın odağı olmaktan çıktı. Dersleri daha az önemsemeye başladım. Keşfetmek ve yapmak istediğim o kadar çok şey vardı ki, zamanımın çoğunu okula harcamak mantıksız geliyor, beni mutsuz ediyordu. Okula ayırdığım zaman giderek azaldı. Hayatı büyük bir şevkle içime çekerken, okulda tökezlemeye başladım.

Çok gezdim, çok sarhoş oldum, çok macera yaşadım, çok farklı sektörlerde çalıştım, çok farklı insanlarla tanıştım. "Doğru" ve "yanlış" kavramlarım esnedi. Çok mutlu olduğum zamanlar kadar çok dibe vurduğum dönemlerim oldu. Toplumun "yanlış" olarak nitelendirdiği pek çok yaptım, kimisi gerçekten yanlıştı, ama kimisinin hiç de yanlış olmadığını bizzat deneyimledim.

Annem bu dönemlerimde bana tek bir şey söyledi: "Kızım tam zamanında mezun olduğunda kimse sana gelip de tebrikler diyip madalya takmayacak, okul yüzünden ertelediğin şeyleri yapman ve yaşaman için sana gerekli imkanları sunmayacak, sırf bu yüzden harika bir hayat koymayacak önüne. Ama aylak aylak yatmak yüzünden erteleme diplomanı, gerçekten sana bir şeyler katacak şeyler yap." Bugün geçmişe baktığım zaman görüyorum ki yaptığım en alakasız işlerin bile bana kattığı çok şey var. En basitinden iş disiplini ve çalışırken egonu bir tarafa koyma bilgisi.

Sonra okuldan mezun oldum.
Benden önce mezun olan arkadaşlarımın iş ortamında yaşadıklarının ve avukatlık mesleğinin sıkıcı ağır imajının etkisiyle olsa gerek aklımda avukatlık yapmak kesinlikle yoktu. Çetin Altan'ın "Hayatın bir kıvamı var." sözünü doğrular biçimde tamamen tesadüf eseri bir hukuk bürosuyla yolum kesişti. Avukatlık stajımı başlattım ve hukuk bürolarının illa ki "sömürücü ve saygısız" olmayacağını gördüm. Bir yıllık stajyer avukat dönemimin bende iki olumlu sonucu oldu: 1) Yapmak istediğim mesleğin ne olduğundan emin oldum. 2) Adliyeler arası koştururken epeyce forma girdim.

Bu hafta ruhsatımı aldım. Hayatımda bir sayfa daha kapandı. İlk defa bu kadar rahat ve emin adımlarla, aklımda en ufak tereddüt olmadan bir sorumluluğu üzerime aldım. Biliyorum bu blogu okuyup, beni ablası gibi gören çıtır hemcinslerim var. İlk defa akıl verme ukalalığı yapacağım: Sakın ola ki, yapmak istediğiniz şeyleri 'üniversiteden mezun olduktan sonra'ya bırakmayın. Gece hayatı için de, yurt dışı seyahatleri için de, zibidilik yapmak için de, katılmak istediğiniz programlar için de en doğru zaman üniversite öğrenciliği. Tersini söyleyenlere de asla inanmayın. Herşeyi üniversiteden mezun olduktan sonraya bırakırsanız, hiçbir şey yapamamış olarak iş hayatına atılırsınız.  İsteyin, araştırın, zorlayın, deneyin ve yapın. "Kızım önce bir üniversiteden mezun ol, ondan sonra" diyenleri de dinlemeyin, onlar gibi "keşke"lerinizle kalakalırsınız. Daha büyükseniz de, lütfen çocuklarınızı kandırmayın, bırakın yaşasınlar.

Benim hedefim kek kokulu pırıl pırıl bir evi, daha çok seyahati, daha az gece hayatını, daha bakımlı olmayı ve daha birkaç tane diplomayı içeren, sakin ama sıkıcı olmayan yepyeni bir hayat düzeni kurmak.  Kes bu yaşlı tavırları diyen meraklıları da bütün fotoğrafları incelemek için bu tarafa alalım...