Bite Marks: Because sometimes it's important to mark your territory! :)

Ben her kış böyle olurum. 

Yavaşlarım.

Hani sanki yazın o güneşli havalarda, bronz bacakları ve ne kadar yüksekse o kadar makbul espadrilleri üzerinde oradan oraya koşturan, kendi yüzeyselliğinin dibine vurmuş kadın ben değilmişim gibi...

En soğuk bira elimdeyse, mis gibi hindistancevizi kokan güneş kremimle önüm ve arkam eşit yanıyorsa, başka hiçbir şeye hiçbir şeye ihtiyacım yoktur yazın. 

Sonbahar gelince, o yazın saatlerce güneşin altında mest şekilde bronzlaştırdığım vücudum beyazlaşırken, evcilleşirim.

Daha düşünceli olurum. Gizli kaçış planları hayal ederim. Romantikleşirim.


Bunlara alışkınım. Biliyorum kendimin sonbahar ve kış versiyonunu. Kaç sonbahar ve kış devirdim kendimle. 

Ama bugünlerde tanımadığım, bilmediğim, ürktüğüm duygular da var içimde. 

İş, güç, sınavlar var, ama içimden hepsini bir yana bırakıp yüzlerce roman okumak geliyor. Romanlardaki karakter ruh hallerinden yola çıkarak hissettiklerimi tanımlamak, adlandırmak istiyorum. 

Bir yandan yazmayayım diyorum. Çok kendimden bahseder oldum. Diğer yandan kıyamıyorum bu anların kaybolmasına. Kayıt altına almak, hep hatırlanabilir kılmak istiyorum. 

Paylaşmak da istiyorum. Özellikle de ben umutsuz yazılar yazdığımda benimle aynı şeyleri hissedenlerle..."Var hala böyle şeyler, olabiliyor. Tam umudu kesmişken, palavra ya derken, güm diye!" demek istiyorum bu yazılarla onlara.

Belki de aslında bizzat ben tanımak istiyorum içimdeki yeni keşfettiğim bu beni. 

Çünkü ben kendimi şaşırtıyorum. Uzun zamandır ilk defa. 

Cuma akşamı bir haftadır çalıştığım ve çalışmadığım zamanlarda da çalışmam lazım diye kendi kendime dert edindiğim ilk vize sınavıma giriyorum.

Vize sınavından çıkışta, hem eski ofis arkadaşım, hem de birlikte Beyrut'u keşfettiğim Martha ile uzun zaman sonra kavuşuyoruz. En son, yazın son günlerinde George's Otel terasında, üzerimizde yazlık elbiselerimizle bir şişe şarap devirerek saatlerce dertleşmiştik. 

O gün "İş , sevgili, dünyanın hangi köşesinde ne yaparak yaşayacağın üzerinde kafa patlatmakla planlamakla olmuyor, kendiliğinden tesadüfler ve süprizlerle hayatın akışı içinde belli oluyor." noktasına ulaşmış ve hayatın keyiflerinden aşırı çalışarak mahrum kalmamaya, kariyer obsesifliği konusunda yavaşlamaya karar vermiştik.

Gerçekten de aradan sadece iki ay geçmiş olmasına rağmen, ikimizin hayatında planladıklarımız haricinde,  tesadüfler sonucu olup bitenler var. Onlardan konuşuyoruz, olacaklar hakkında heyecanlanıyoruz. Tünel'deki Peranostra'da, leziz mojito'larımızı mideye indirerek.

Sonra Nublu'nun yolunu tutuyoruz. Malum Karaköy, İstanbul'un en son göz bebeklerinden. Her geçen gün yeni bir yerler açılıyor. Üstelik de hiçbiri İstanbul'un her semtinde şubesi olan cafeler ve restoranlar değil. Karakterli, tek ve güzeller. Gradiva Otel'in bünyesindeki Bank ve Zeldazonk'un da methini uzun zamandır duyuyor, bir türlü yolumu düşüremiyordum. Onları o gecelik de pas geçiyoruz, aklımızdaki Gradiva Otel içindeki Nublu'da, daha önce Rock'n Coke'ta dinleyip çok eğlendiğimiz Club Bangkok'u dinlemek. 

"‘Uyuz Indie’ veya ‘Snobby Techno’ diye tabir ettiğimiz ama aslında sevdiğimiz türden şarkıları ise Bangkok’ta çalmıyoruz. O şarkıları isteyen gidip evinde bizler gibi dinleyebilir diye düşünüyoruz. Amacımız daha önce deneyip başardığımız gibi ‘dancefloor-friendly’ şarkılarla coşup coşturmak." diye tanımlıyor onlar kendilerini.

Nublu tam bir underground bar. Çok havalı bir dekorasyon yok, yerin altında. Aşırı kalabalık değil, boş da değil. Ses sistemi güzel. Tek sıkıntısı içeride sigara, dışarıda içki içilmiyor. İçeride sigara içmemeye alıştık, zaten elimizde içkimizle kapı önü sohbetleri de ayrı bir keyifli oluyor. O yüzden sigara içmek için iki kat çıkmak mesele değil, ama güvenliğin içkileriniz ile çıkamazsınız, onları burada bırakın uyarısı can sıkıcı. 

Club Bangkok, gerçekten de bizi saatlerce dans ettiriyor.

Mr. Feelgood ile de orada buluşuyoruz. Bir gariplik var aramızda. Sürekli dudakları mıknatıslıymış gibi gezenler biz değilmişiz gibi. Gerçekten "Çabuk başladık ve çabuk bittik mi acaba?" diye bir düşünce geçiyor aklımdan. Ama o düşünceyi uzun uzadıya düşünemeyecek ve kurcalayamayacak kadar kafam iyi ve dans ediyorum.

Biraz sonra o da bana hadi bir sigara içip konuşalım diyor. Çıkıyoruz, konumuz "Biz neyiz? Ne yapıyoruz?" Aslında çok keyifli olabilecek bir konuşmayı, olmaması gereken bir sebeple, olmaması gereken bir anda, olmaması gereken kafalarla yapıyoruz.

Ama onunlayken kendimi ifade etmem o kadar zor ki! Ben bile anlam veremiyorum kendime, hislerime. Ben benim bu halimi sindirememişken, kendimi nasıl ifade edeceğimi şaşırıyorum bazen. 

"Neyim olduğun umurumda değil, ne isim koymak istersen koyabilirsin." dediğim zaman bir ilişki istemiyormuş, sadece eğlencenin peşindeymiş gibi oluyorum.

İfade edemiyorum, onunla birlikte içimdeki bambaşka bir "ben"i de keşfettiğimi... Onu yavaş yavaş severken, kendimin bu hiç bilmediğin halini de sevdiğimi...

Benim hep mantığım duygularımı bastırırdı. Hep... 
Hep böyle olagelmiş ya, daha farklısını yapamayacağımı sanıyordum. Oysa ki şimdi mantık ve duygu diye bir ayrımım bile yok. Ben varım. O var. Ve ben onu istiyorum. 

Hırçın, egoist, bencil, belli bir kalıba sokmak isteyen bir isteme de değil bu. Bana şöyle davransın, benim bilmemneyim olsun, birlikte bunu yapalım, benimle böyle ilgilensin, sürekli bana mesaj çeksinlerim yok olmuş. Sadece onu istiyorum, yanımda olsun. Yetiyor. 

Birbirimize kendimizi ne kadar ifade edebildiğimizden emin olmayarak, ama en azından birbirimizi anlamak için çaba harcadığımızı ve iletişim kurabildiğimizi görerek, rahatlamış  ve aramızdaki buzlar kırılmış halde aşağı dönüyoruz tekrar. 

Yeni güne "Love is too weak a word for what i feel. I luuurve you, you know. I loave you, i luff you, two f's yes i have to invent, of course i...i do, dont you think i do?" ve "Seks gülümsemeden yapılan tek eğlenceli şeydir." gibi muhteşem replikler ve muhteşem ilişki tespitleri ile dolu Woody Allen filmi Annie Hall izleyerek başlıyoruz.

Birlikte keyif dolu miskin bir gün geçirdikten sonra, koltukta uyuyakalıyoruz. Uyanıyorum, duş alıyorum, saçlarımı kurutuyorum, evin içinde takılıyorum. O hala uyuyor. Alıştığım ve bildiğim ben giderim onu uyandırırım, canım bira çekti hadi bana bira alalım, diye tuttururum. Ya da pılımı pırtımı toplar, bir arkadaşımla buluşmaya giderim, sıkıldım uyandığında haberleşir buluşuruz derim. Oysa ben ne yapıyorum, üzerime onun bir sweatshirtumu geçirip, yağmurlu havada kendimi sokağa vurup, bize bira ve sigara alacağım bir yer arıyorum, geri geliyorum. 

Akşam onun Beşiktaş'ının maçı var. Benim ilişki geçmişimde maç sebebiyle kaç kavga var sayısını bilmiyorum. Maç izleyecektiysen, biz niye buluştuk mesela en baskın olan sebep olabilir. 

O güzel kollarını açıkta bırakan forması ile heyecan içinde maçı izlemeye başladığında, ben de gülümseyerek onu izlemeye başlıyorum. Tutkusu, küfretmesi, sinirlenmesi inanılmaz çekici geliyor. Saatlerce devam edebilir bu maç, diye düşünürken yakalıyorum kendimi. O da muzur muzur bakışlarımı yakalıyor, "Neye gülüyorsun sen öyle bakalım?" diyor. Onun yanında maç izlerken bile mutlu olmamı kelimelere dökemiyorum. Mutluluğumdan şoktayım.

Ayaklarımı uzatacağım, sehpanın üzeri yiyip içtiklerimizin artıkları ile dolu. O maçını izlerken, "On dakikada yapabileceğim hiçbir işi erteleme" prensibimi hatırlayıp, tık tık tık salonu ve mutfağı toparlayıveriyorum. Gece sonra o da şaşırarak ifade ediyor, "Mesela bugün evimi topladın. Garip bir şey bu diyor." Bana da garip ki zaten, ben yapmam böyle şeyler kendi evim dışında. 

Hani kendini ifade etmen gerekir ya karşındaki insana. Anlatman gerekir, nasıl düşünüyorsun, bazı şeylere nasıl tepki gösterirsin. Ben anlatıyorum, anlatıyorum, sonra onun yanında başka bir kadın oluyorum. Ve işin garibi bu kadını da seviyorum. Fırlama, pervasız, umursamaz kadın, içinde gizlice evcil, uyumlu bir kadın doğuruyormuş da haberim yokmuş.

Bir yandan da gizli gizli korkuyorum. Bir gün uyanacağım ve bu yeni keşfettiğim ve sevmeye başladığım kadın beni terk etmiş olacak diye. 

Akşam onun bir arkadaşının askerliğe veda yemeği için Cumhuriyet Meyhanesi'ne gidiyoruz. Meyhaneden çıkışta, daha sakin, daha boş, daha sessiz bir yer çekiyor canımız. Cihangir'deki Meyra'ya atıyoruz kendimizi. Barda birer bira içip laflarken dört saat deviriyoruz. 

O gece eve gitmek üzere çıkmıştım ondan. Öyle konuşmuştuk. Sabah babamla geleneksel pazar kahvaltım var malum ve ders çalışacağım. Olmuyor, bırakamıyoruz birbirimizi. Kikirdeyerek yürüyoruz yollarda. İlk kavgamızın nasıl olacağını hayal etmeye çalışıyoruz. 


O gece karar veriyorum, biz birbirinden çok farklı ve birbirini iletişim kurabildikleri sürece çok iyi dengeleyecek iki insanız. Hem birlikteyken her şeyi çok iyi yapan ve hem de birbirini sevmekten korkan bir çiftiz. Çok komik, çok mutlu, çok tatlı ve çok karışığız. 

Sabah uyanıyorum mutluyum. Koşa koşa babamla buluşmaya gidiyorum. Kahvaltının üzerine Salacak'ta salaş lokalde Kızkulesi'ne karşı Türk kahvelerimizi içip laflıyoruz. Anlatıyorum ona hayatıma, işime, geleceğime dair beynimdeki soru işaretlerini, çıkmazlarımı, tereddütlerimi. Ve o bir milyonuncu kez, alacağım her kararda hem maddi, hem de manevi olarak arkamda olacağını gösteriyor ve söylüyor bana. Kendim için bir şeyler ürettiğim ve yaptığım sürece, para kazanıp kazanmayacağımı dert etmek zorunda olmadığımı hatırlatıyor.

Hem Mr. Feelgood hem de babamla başladığım günde, Üsküdar'dan motora binmiş Beşiktaş'a geçerken ne kadar şanslı bir kadın olduğumu düşünüyorum.

Yarın nerede ne yapacağımı biliyorum.
Ama sonrası hakkında hiçbir fikrim yok. Ve içim güzel hislerle dolu.
Hayatta keşfedilecek çok şey olduğunu biliyordum zaten de, kendimde de keşfedeceğim çok şey olduğunu fark ettim.


Well, le-da-da!

Bu şarkı da size Mr. Feelgood'dan hediye olsun: