Evlenmek ya da evlenmemek işte bütün mesele bu!

Tanıyanlar bilir, çantamın içinde cüzdan ve telefon kadar vazgeçilmez olan bir şey vardır: Not defterim.  Hazır ajandalarda her bir gün için yalnızca bir sayfa ayrılmış olduğundan ve ben bir günümü bir sayfaya kesinlikle sığdıramadığımdan, kendi ajandamı kendim yaparım. Aylık ajanda... Her bir güne de ferah ferah üç sayfa ayırırım. Bir sayfasını iş ile ilgili şeylere ayırırım, bir sayfasını gezip tozma ve evde yapılacaklar gibi iş harici şeylere. Bir sayfa da özgür karalama alanım olur. Bir web sitesini beğendim, ama köşe bucak ilgilenmeye vaktim mi yok, hemen linkini yazarım. Güzel bir söz mü okudum, birisi bir mekan mı tavsiye etti, bir şarkı duydum ve hoşuma mı gitti; hepsini bu deftere karalarım. Bazen hedef, hayal gibi yapmak istediğim şeyleri de yazarım buraya. Hayatımın koşuşturmasında çok fazla keyifçi ve eğlence düşkünü olmamak için kendi kendime hatırlatmalar. Bazen aklım çok dolduğunda, birkaç sayfaya günlük gibi yazarım da... 

Ay bittiğinde, defter korkunç görünen bir sürü karalamayla ve üstü çizilmiş işlerle dolu olur. Çöp gibi görünen bir hazine yani!

(Sırf bu not defterime yazdıklarımdan "not defterimdekiler" başlıklı her telden yazılar yazmayı planlıyorum hatta) 

Bu aralar da yazın son demleri olmasından mıdır, Prozac etkisinden midir bilmiyorum inanılmaz bir enerjiyle doluyum. O kadar çok şey yapmak istiyorum ki! Alegria, Dot'un en son oyunu, Film Ekimi, Sushi Workshop'ı, Karaköy'de yeni açılan yerlere gitmek gibi şeylerin dışında, gitmek istediğim hukuki seminerler, okumak istediğim hukuk kitapları da var listemde. Yemek tarifleri de...

Sanıyorum hiç bir zaman hem başarılı bir avukat, hem harika bir sevgili, hem hamarat bir ev hanımı, hem gezip tozma canavarı olma arzumdan kurtulamayacağım. Belki de enerjimi bu bölünmüşlükten alıyorumdur, kim bilir?! 

Bu hafta boyunca tamamen tesadüfen, en çok zamanımı ajandamda yazmayan bir şeye harcadım: Evlilik!

Haftaiçi bir gün, yaz boyunca uzun zamandır kavuşamadığımız, Sinem, Gizem, Bender ve Sino ile bir araya geldik. Peranostra'da sokakta otururken (Mojito'nun leziz olduğunu dip not olarak düşmek isterim. Sürahiyle de servis ediyorlar ayırca.) Sino'nun yeni döndüğü Tayland maceralarının ve yakında İsviçreli bir adamla evlenecek olan çok yakın bir arkadaşımızın vesilesiyle konumuz yabancı ile yapılan evliliklerdi. 

Sino ortaya çok ilginç bir tez attı: "Evliliğin üç yılını sırf farklı diller kurtarır." Sonra anlatmaya başladı, iki kişinin ana dilleri farklı olduğunda, birbirlerinin dillerini öğrenmeye çalışmalarındaki hevesin ve yanlış telaffuzların ne kadar eğlenceli olduğunu, hiçbir çaba harcamadan birlikte bol kahkahalı zaman geçirilebileceğini... 

Tarkan seven bir kadının "Dudu dudu dilleri lıkır lıkır içmeli" cümlesinin anlamını sorduğunda, o şarkıyı nasıl İngilizce'ye çevirmeye çalıştığını anlattığında ona hak verdik. :)

Sonra Sinem, yakın zamanda bir Rus kadın ile evlenen bir arkadaşından bahsetti. Kızın nasıl "Be ya!"lı bir Türkçe konuştuğundan, kaynanan dışarı çıkmak için süslenip püslenip karşına oturduğunda "Bizimle deyılsın!" demek adettendir, diyerek kıza bu cümleyi öğrettiklerini anlatırken kahkahalarımız Asmalımescit'i çınlatıyordu.

Yakın zamanda evlenen arkadaşlarımızdan hiçbirinin gerçekten mutlu olmamasının nedenini sorgularken, Tektekçi'ye gitme vaktimizin geldiğini fark ettik ve hooop evlilikleri, ilişkileri unuttuk, parmaklarımızı havaya kaldırıp rastgele menüye indirip, şansımıza ne çıkarsa içtik. "Bugün cuma değil miydi?" kıvamına gelene kadar. 

Sonra hafta içi oldukça yoğun geçti. Cuma günü, benden yaşça büyük bir hukukçuyla otururken konu yine evliliklere geldi. "Evlilik insan doğasına aykırı. Benim doğama iyice aykırı" diyerek bana yaptığı iki evliliği, hayatının en mutlu döneminin de ikisi arasında bekar kaldığı dönem olduğunu anlattı. 

Cuma gecesi Prozac Heaven'a gidip, Mr. Prozac ve onun kuzeniyle kadehlerimizi tokuşturup sohbet ederken, konu yine ilişkiler ve evliliklerdi. Çoktan anne babalarımızın evlendiği yaşları devirmiş ve yakın bir gelecekte evlenme planı bulunmayan üç kişi olarak, oldukça kısa bir dönem evli kaldıktan sonra boşanan insanlardan, çevremizdeki evli çiftlerden bahsettik. Çoğu mutsuzken, bir kısmının da çok mutlu olmasının sırrını çözmeye çalıştık. 

Anne ve babalarımızın döneminde ve ondan önce çok basitmiş. Üniversiteden mezun olunur olunmaz, evlenilirmiş. Hayatlarında aşık olduklarını düşündükleri biri varsa onunla, yoksa da ailenin uygun gördüğü biriyle... Kadınlar için de zaten aile evinden ayrılmanın tek yolu, evlenip koca evine gitmekmiş. Sonrasında da boşanmak aileye karşı problem olacağından ve çoğu zaman da kadının kocasında boşanınca kendi hayatını idame ettirecek parası olmadığından onun alttan alması ve her şeye göz yummasıyla evlilikler yıllar devirirmiş.

Şimdi bizim kuşağımızda ise, özgürlük var, "ben" var. Ailemizden ayrı yaşıyoruz ve para kazanıyoruz. Örneğin ben kendimi düşündüğüm zaman, benim ne özgür olmak için, ne maddi açıdan, ne de beni gezdirsin tozdursun diye bir erkeğe ihtiyacım yok. Dünyanın her köşesinde gitmek istediğim yere arkadaşlarımla gidiyorum, kendime ait evimde yaşıyorum ve para kazanıyorum. 

Bu özgürlüğe ve bireselliğe rağmen evlenmek yine moda oldu. İnsanlar şakır şakır evleniyor, sonra da tıkır tıkır boşanıyorlar. Evli insanlara, gerçekten merak ederek,  "Nasıl gidiyor?" diye sorduğumda, "Eh işte nolsun" diye cevap veriyorlar; sevgiliyken "Kütür kütür sevişiyoruz." diyenler, ev arkadaşı kıvamında yaşıyorlar. Buna rağmen insanlar büyük bir hızla evlenmeye devam ediyorlar.

Bana bu hızlı evlenip-hızlı boşanmaların ilk sebebi mecburiyet gibi geliyor. Bütün özgürlüklerine rağmen, ailesiyle birlikte yaşamaya devam edenler, sevgilileriyle aynı evde yaşayıp birbirlerini iyice tanımaya fırsatı olmayanlar, aynı evde yaşayabilmek ve daha rahat görüşebilmek için evleniyorlar. 

İkinci sebebi de masalların kız çocuklarının beynini yıkaması...
Bütün çocukluğumuz boyunca dinlediğimiz masallarda hep evliliğe kadar olan kısmı anlatıldı bize. Savaşlar oldu, olaylar çıktı, sonra kadın ve erkek evlendi, "sonsuza kadar mutlu yaşadılar". Masallar hep bu noktada bitti. Bilinçaltımıza "Evlenince her şey yoluna girecek, hayatımız tamamlanacak, çok mutlu olacağız." mesajı kazındı. 

Yaşadığı hayattan mutlu ve tatmin olmayan kadınlar, evliliğin kendilerini kurtaracağını düşünüyorlar bu yüzden, evlendiklerinde hayatlarındaki boşluğun dolacağını, her şeyin yoluna gireceğini...

Oluyor mu peki bu? Çoğu zaman olmuyor. Ama bir de gerçekten çok mutlu olanlar var. O yüzden "Evlenmeyeceğim" diyemiyor insan, tamamen küsemiyor evlililik denilen kuruma, o mutlu olan azınlık imrendiriyor, kafa karıştırıyor. 

Özetle bu haftanın gündem konusu evlilik oldu. O kadar konuştuktan ve tartıştıktan sonra da hiç bir yere varamadık. Elimdeki tek sonuç:  "Bizim yaş grubunun kafası bu konuda çok karışık" 

Hepimizin gelecekte yapılacaklar listesinde evlenmek de var, ama ironik bir şekilde evlenmekten de bal gibi korkuyoruz. 

Biraz önce annesiyle bir düğüne gidecek olan Mr. Prozac ile telefonda konuştuk. Annesine düğüne gitmek zorunda mıyız, diye sormuş, annesi "Eh onlar da sizinkilere gelsin diye gitmemiz lazım" demiş.  Bunu anlattıktan sonra, "Herşeyi bizim için yapıyorum." diye espriyi patlattı. Sonra kendisi de ürktü söylediğinden "Tabii bu evleneceğimiz anlamına gelmiyor. Korkulacak bir şey yok." diye kendisinin ve benim içimi rahatlattı. 

Diğer yandan arkadaşlarımın evlenmesine bayılıyorum. Onları gelinlik içinde prenses gibi görmek, bambaşka bir hayata başlayacak olmaları beni inanılmaz duygulandırıyor. 

Mesela aralıkta bir arkadaşım İsviçre'de evleniyor. Ondan daha bile heyecanlı olabilirim! O daha gelinliğinin derdine düşmeden, ben elbisemin üzerine giyebileceğim çok afilli bir kürk almanın derdine düştüm bile! :)

Dün gece de bir aile etkinliğine, babamın üniversiteden sınıf arkadaşının kızı, kuzenlerimden daha yakınım ve doğduğumdan beri arkadaşım olan Zepo, nişanlısıyla geldi. Zepo'nun babasının adı Ahmet, benim babamın adı Ahmet, yeni damadımızın adı da Ahmet! 

Bizimkiler hala bekar olan Aslı ile bana ilk espriyi patlattılar: "Ailemize adı Ahmet olmayan erkek kabul etmiyoruz!" 

Gecenin ilerleyen saatlerinde, babam dans etmeyen damada taktı, zorla kaldırdı onu piste, terletti bir güzel. Şarkı biterken, büyük bir keyifle müjdeyi verdi: "Tamam damat dans etmeyi biliyor, kızımızı verebiliriz." 

Böyle diyaloglar  o kadar tatlı oluyor ki! 

Hiç oturup da evlilik düşünen evlilik hayali kuran kadınlardan biri olmadım. Hatta sadece çocuk doğurmaya niyetlendiğimde evlenirim, diyorum hala kendimden çok emin. Ki falcım da benimle aynı fikirde, 28 yaşında bir kız çocuğuna hamile kalıp evlenecekmişim!

Buna rağmen,  bu hafta bu kadar çok bahsi geçmişken düşünmeye başladım, insanlar kendilerini nasıl hazır hissetmeye başlıyorlar evlenmeye? 

Burayı okuyan evliler varsa, aydınlatın biz kafası karışık bekarları?  Nedir olay, mutlu musunuz, mutluysanız bu kadar çift mutsuzken siz nasıl mutlusunuz? :))


Dip Not: Yazıdaki bütün fotoğraflar Pinterest'ten.
Evlenmeye niyeti olan varsa da, şu üç albüm inanılmaz ilham kaynağı:

* and than they said i do
* wedding inspiration
* so sweet