ve gittin... elveda....

Birlikte dünyanın dört bir yanını birlikte gezdik, en uç noktaları yaşadık, hayatı paylaştık...
Ve şimdi hepimizi bırakıp geri dönülmez bir yere gittin...
Hani ay sonundaki Adam & Eve planlarımız, hani yaz tatilindeki interrailimiz?

Sabah gözlerimi açtığımda, yatağın karşısındaki pencereden sıcak hava üzerime üzerime esiyordu, arka fonda yumuşak müziklerden oluşan bir playlist çalıyordu ve başucuma bir not bırakılmıştı: “Günaydın prensesim. Sana kahve ve süt almaya gittim. Özle beni.” Bana kendimi gerçekten prenses gibi hissettiren, hatta ben sabah kahvemi yudumlarken, Salim diye çok komik bir adamın “Alo” klibini izletip bana kahkahalar attıran bu harika erkeğe rağmen, bir aksilik vardı üzerimde. Keyifsizdim, terstim, her şeye muhalefettim. “Benim yaptığım bir şeye mi gıcık oldun?” sorusuna verecek cevabım bile yoktu. Bir an önce evden dışarı çıkmak istiyordum, bir havadis beklercesine facebook ve mailimi kontrol ediyordum.

Evden çıktım, yaz kadar güzel havada İstiklal’de bir iki tur atıp keyiflenmek için Taksim yolu tuttum. Tam otobüsten inmiştim ki bir arkadaşım aradı. “Nasıl söylenir böyle bir şey bilmiyorum; ama Özgecan bugün trafik kazasında ölmüş.” diyiverdi. Şaka yaptığını söylemesini beklerken, ellerim ayaklarım zangır zangır titremeye başladı.

En son çok uçuk ve eğlenceli bir İstanbul gecesi geçirdikten sonra, Bebek’te kahvelerimizi içerek yaz tatili planları yapmıştık ve gelecekten bahsetmiştik. Birbirimizin bundan yirmi yıl sonra nasıl görüneceğine ve nasıl bir hayat yaşayacağına ilişkin tahminlerde bulunmuştuk.

Değil yirmi yıl, yirmi gün sonra gazete haberinde karşımdaydı. Gözlerim haberi hızlı hızlı taradı. Başkent Üniversitesi’ne ait öğrenci servisi… aşırı hız… takla… ve “Yan yatarak sürüklenen servis aracından düşen Özgecan Turna, orta refüjdeki beton bariyere çarptı. Genç kız olay yerinde hayatını kaybetti.” cümlesi…

Kaza haberinde cansız bedeniyle beton bariyerde yatan canım arkadaşım. Üzerinde onu Amsterdam garında karşıladığımda olan beyaz gömleği, ayaklarında “hiç sevmiyorum şunları” diyerek kızdırdığım UGG’ları.

Bu kız 23 yaşında, hiçbir hastalığı yok, alkollü araba da sürmedi. Okul servisinde şoförün aşırı hızı yüzünden öldü. Bende kelimeler bitti. Anlatılacak duygu kalmadı.

İsterdim ki gözyaşları olmadan, şerefine bir sürahi sangria içerek uğurlayabileyim onu. Ama yarım kalan o kadar çok şey var ki, gözyaşları durmuyor.