Yazlık Ruh Hali # 1

Yıllardır haziranın sonunda başlayan finaller ve temmuzun ortasında biten bütünleme sınavları benim için işkence gibiydi. Yaz başlardı, güneş parıldardı, herkes yazın enerjisiyle dolardı; ama ben yüzlerce sayfalık hukuk kitaplarının arasında otururdum. "Daha 21 yaşındayım. Aylardan haziran. Hava şahane. Ben bu lanet kitaplarla ne halt ettiğimi sanıyorum?" diye kendi kendime sorduğum sorulara mantıklı tek bir cevap bulamayınca, final sınavlarını ekip tatile kaçtığım bile oldu.

Sınavlara girsem de onları eksem de, hepsinden geçsem de bol bol ders bıraksam da, öyle ya da böyle temmuzun ortalarında bütün sınavlarım biterdi ve ekime kadar sürecek aralıksız bir yaz tatilim bir de efsanevi bir yaz planım olurdu. Bol seyahatli, güneşli, keyifli, aşkçı, keşifçi, kuralsız...

Bu yaz çalışan bir kadınım. Haftaiçleri her hâlükârda (TDK'tan copy paste yaptım böyle yazılıyormuş) İstanbul'da olacağım yaz boyunca. Haftasonlarımı ise gerçekten yaz tatili kıvamında yaşama konusunda kararlıyım. Bütün bir yaz boyunca böyle kaç gün geçirdiğimi de "yazlık ruh hali #..." başlığındaki sayı ile sayacağım. :)

Cuma gecesi Taksim'den eve gelip bir minik çanta hazırlayıp 04:00'teki Havaş'ı yakaladım. Uçağa adımımı atar atmaz sızmışım zaten. Hayatımdaki en tatlı, en derin uykulardan biri oldu o 1 saat 45 dakikalık uyku.

Güne balkonda kahvaltı keyfi ile başladım.

Sonra hiç zaman kaybetmeden hemen havuza indim. Yüzmeye ve güneşlenmeye dair her şeyi çok özlemişim. Güneş yağının kokusunu, sadece bikinin üzerine giyilebilecek kadar kısa elbiselerimi, flip-floplarla takılmayı, kovboy şapkamı, güneşin altında şahane giden türkçe pop - electronik playlistlerimi, her tarafım eşit yansın diye dönüp durmayı, iz çıkmasın diye bikinin iplerini çözüp, yüzmeye giderken bağlamayı, güneşten cozurdayıp, buzz gibi suyla ferahlamayı...

Havuzlu bir evde yaşamanın ne büyük bir keyif ve lüks olduğunu ancak havuzsuz bir evde yaşamaya başlayınca anlayanlardanım ben. Yıllarca çok doğal ve olağan saydığım bir şey artık burnumda tütüyor. Mis kokulu bir yağa bulanıp yatıp müzik dinleyip, kitap dergi karıştırırken güneşlenmeye, arada sırada soğuk suya atlayıp yüzerek veya soğuk bir bira mideye yuvarlayarak serinlemeye bayılıyorum. Yani bunu hiç sıkılmadan günlerce yapabilirim.

Güneşlenmek insanı güzelleştiriyor, inkar edilemez bir şey bu. Cilt daha parlak, daha sağlıklı ve daha pürüssüz görünüyor. Saç rengi kendini bronz tende daha güzel gösteriyor. Sadece bir ruj sürüp fıstık gibi olunabiliyor. Ama bence güneşlenmenin insanı güzelleştirmesinin başka bir nedeni de kendi içine dönüyor oluşu. Belki de başka hiçbir an olmadığı kadar kendi başına kalıyorsun o saatler boyunca. Geçmişi, geleceği, şimdiyi, kendini, sevgilini, hayatını, işini, arkadaşlarını her şeyi düşünüyorsun. Farkında olmasan bile bazı şeyler yerli yerine oturuyor ve hafifliyorsun. Sanırım ben güneşlenmenin en çok bu yanını seviyorum.

Mr. Prozac ile ayrılıp, stajımı başlattığım anda yani 24 saatlik bir periyoda iki radikal karar sığdıktan sonra bilgisayar başına oturup bilet almamın sebebi kaçma ihtiyacından çok, düşünme ihtiyacıydı. Güneşlenmek ve 1000 metre yüzmek bu ihtiyacım için yeterli oldu, bonusu da birazcık bronzluk oldu.

Ardından da kendimi Doğan Abi'ye teslim ettim, biraz daha sararmak istiyordum. Doğan Abi gerçekten gördüğüm bildiğim en iyi röfle yapan kuafördür. İyidir, çünkü asla yapay durmaz yaptığı röfle. Benim de annemin de bütün röflelerini o yapar. Gerek sarışın hallerim gerek bana bir zamanlar tutturduğu güzel bir bakır ton sebebiyle kuaförümü sorduklarında, saçım hep onun elinden çıkmıştır. Üstelik de İstanbul'da uçuk fiyatlara korkunç sonuçlar elde ettiğimden beridir ondan başkasının önüne boya için oturmuyorum. Adana'ya yolu düşenleriniz varsa, Gül Bahçesi'ndeki Oktay kuaförde kendisi.

Üzerine kebabımı da mideye indirdim, ohhh!

Bir de zeytinyağlı imambayıldı diye bir şey yedim ki, uzun zamandır hiçbir şeyi bu kadar lezzetle yememiştim sanırım.

Bıcırık bir playlist için de TIK!